jesteś samotną matką? to musisz mieć twardą dupę i dużo kasy. nie ma innego wyjścia. do takiego odkrywczego wniosku doszłam właśnie teraz. brzmi cynicznie? może. ale to tylko przykry fakt.

samotnie, choć ja nazywam to "samodzielnie" wychowuję swoją dwójkę dzieci od prawie pięciu lat. nie tak miało być, oj nie. dzieci chciane, wyczekane, zaplanowane w pełnej, kochającej się rodzinie. wyszło inaczej. wyszło dramatycznie, skrajnie na opak. wyszło brzydko, bo moje samotne wychowywanie dzieci jest naprawdę samotne - bez wsparcia drugiej strony, bez chęci, bezczelnie samotne. 

dopóki wszystko gra i toczy się utartymi torami, nie jest ciężko, jest ogarnięte, jest zorganizowane, jest stabilne. dajemy radę, raz jest łatwiej, a raz trudniej, ale moje dzieci są bystre i samodzielne, co jest dla mnie sporą pomocą.

 kiedy jednak wydarza się coś nieprzewidzianego, a w moim przypadku tak się stało w ostatnich dniach - masz wrażenie tak totalnej samotności życiowej, jakbyś była ufoludkiem na planecie pełnej ludzi - wszyscy cię widzą, ale nikogo to nie obchodzi...

siedzę sobie sama w domu, szyję torbę na zamówienie, jest południe, spokój,  mam przed sobą jeszcze jakieś trzy godziny samotności przed odbiorem dzieci ze szkoły. nagle telefon, szkoła, dziecko uległo wypadkowi, boli ją brzuch, trzeba przyjechać. jadę, zabieram od razu też drugie dziecko, postanawiam jechać do lekarza, na wszelki wypadek. lekarz bada, daje skierowanie do innej przychodni, na usg, na cito. jedziemy. siadamy na poczekalni, kolejka na maxa, ale cóż, trzeba czekać, to czekamy. trzy godziny później w końcu wchodzimy do lekarza, ponad półgodzinne badanie usg (co jest do cholery?!) i decyzja lekarza - jest podejrzenie uszkodzenia śledziony, wypisuję skierowanie do szpitala. oczywiście, trzeba to trzeba, wiadomo. ale ten szpital jest w innym mieście, 80km stąd. proszę o decyzję kto jedzie z dzieckiem, bo trzeba zamówić karetkę, dziecka samego nie można zabrać. jak to kto jedzie? ja jadę, bo córka nikogo innego nie ma... ale jest przecież jeszcze syn! co z nim?! zostawiam więc córę w przychodni, wsiadam do auta, jadę z synem do domu, pakuję rzeczy, szybko szybko, zawożę go do babci, wracam do przychodni, wsiadamy do karetki, pędzimy na sygnale do szpitala. decyzja - obserwacja. ok, zostaję z córką w szpitalu na noc. rano usg kolejne, dziecko musi zostać, jest krwiak, jest zagrożenie wewnętrznego krwotoku. dostaję telefon - muszę odebrać syna. no bo muszę. zostawiam córkę w szpitalu, pędzę do domu, zabieram syna, płaczę, dołuję się, jestem rozdarta na dwoje, w dwóch różnych miastach. córka, jedenastoletnia dziewczynka pociesza mnie przez telefon, że wszystko jest ok i ona sobie poradzi sama, bez problemu. jestem dumna i jestem beznadziejną matką - takie odczucia jednocześnie. kolejne dni i wycieczki do szpitala, razem z synem, do córki. i z powrotem. i znowu. chciałabym być przy niej cały czas, ale nie mogę. nie mogę liczyć na najbliższe osoby, a nie umiem przyjmować pomocy od dalszych, od przyjaciół, bo czuję się zbyt zobowiązana i uważam, że przecież nie mogę obarczać swoimi problemami innych...

wnioski, refleksje, przemyślenia. jest ich mnóstwo. obserwowanie gości szpitalnych u innych dzieci i porównywanie ich z nami, tak tu pusto. najbardziej boli ignorancja i brak zainteresowania tych najbliższych. złość, wściekłość i rozczarowanie, ale tłumaczę to sobie tak, że to oczyszczenie, ostateczne zerwanie jednych więzi i paradoksalnie zawiązanie nowych. bo tam, gdzie jeden zawiódł, drugi się bardzo sprawdził. to cieszy. radość zabarwiona goryczą trochę, ale jednak radość, że ten ktoś jest, został, pomógł, dał nadzieję, na teraz i na przyszłość...

dlaczego napisałam to o dupie i o kasie? bo trzeba być twardym, odpornym, próbować być opanowanym i zorganizowanym. nie myśleć o sobie, nie rozkminiać smutku sytuacji, nie można się roztkliwiać, nie teraz, potem, później. ale tak mi się chce strasznie ryknąć płaczem, kurcze, wyryczeć się za wsze czasy. ale nie mogę teraz, teraz muszę zrobić to i tamto, teraz widzą dzieci, teraz muszę poudawać, ze wszystko jest ok, a ja panuję nad sytuacją. potem popłaczę, potem, ale to potem nie nadchodzi, bo ciągle coś jest do zrobienia, załatwienia, ogarnięcia...

trzeba też być przygotowanym na nieprzewidziane sytuacje finansowe. trzeba mieć na paliwo i na życie wtedy, kiedy nie ma możliwości pracowania. co innego na etacie, gdzie spokojnie można iść na l4, a co innego na działalności, gdzie jak nie zrobisz - to nie zarobisz. jak się ma kasę to można wynająć opiekunkę, można codziennie pokonywać setki kilometrów, można nie martwić się o każdą złotówkę. nie pytajcie, jak to wygląda u mnie ostatnio, bo nie wygląda wcale :/

zapytacie, po cóż ja to wszystko piszę? ano w hołdzie. dla tych wszystkich samotnych, odpowiedzialnych matek jednego, dwóch, trójki czy więcej dzieci. dla tych supermenek ogarniających choroby, wywiadówki, problemy wychowawcze, zakupy, brak kasy i wieczną samotność wewnętrzną. dla tych bez wsparcia kogoś z rodziny, dla tych, u których ojcowie dzieci okazali się egoistycznymi frajerami, którzy tak naprawdę są tylko dawcami nasienia, a nie mają nic wspólnego z ojcostwem. dla tych matek, które harują godzinami, by dziecko mogło jechać na wycieczkę, bądź miało nowe buty.

nikt nie zrozumie tego, jak samotnie czuje się taka matka na początku albo na końcu roku szkolnego, widząc na uroczystości szkolnej mamy z tatusiami, dumnych, wzruszonych, wpatrzonych w swoje dzieci. nikt nie zrozumie bezsilności, kiedy słyszy się opowieści o innych dzieciach, które mają dodatkowe zajęcia, angielski, baseny, kółka - skąd na to wziąć pieniądze? nikt nie zrozumie odczucia braku babć, dziadków, pomocy, wsparcia. nikt nie zrozumie jak to jest próbować rozwiązywać problemy wychowawcze w pojedynkę. jak to jest próbować jednocześnie pracować (bo trzeba zarobić na rachunki), słuchać opowieści o dniu jednego dziecka i pocieszać stłuczone kolano drugiego. jak trzeba ćwiczyć swoje opanowanie próbując nie reagować na kolejną kłótnię rodzeństwa, albo nie zwracać uwagi na ich krzyki i hałasy. i jak czasem chce się wyć do księżyca, z bezsilności i wściekłości. i jak się chce za wszelką cenę udowodnić swoją odporność i zaradność. 

ileż to ja razy słyszałam teksty typu: jak ja cię podziwiam, ja bym tak nie potrafiła, skąd ty bierzesz siły. takie pierdolenie, za przeproszeniem, bo każda matka, każda odpowiedzialna, kochająca swoje dzieci matka "tak by potrafiła". zacisnęłaby zęby i walczyła, dla swoich dzieci, bo trzeba im dać jeść, trzeba je ubrać, a przede wszystkim trzeba je wychować. skoro tak się wydarzyło, ze trzeba to robić w pojedynkę, to cóż, trudno, takie jest życie. cóż innego mogłabym zrobić? usiąść, załamać się, wpaść w depresję czy alkoholizm? olać to wszystko i niech państwo da, niech państwo wychowuje? 

nie. ja tak nie chcę. i nie narzekam. i uśmiecham się. i staram się jak najlepiej, może nie zawsze mi wychodzi, ale się staram. myślę o dzieciach, o tym, by im było dobrze pomimo tego, że mają tylko mnie. staram się pamiętać o sobie, o swoich pasjach i przyjemnościach. staram się ćwiczyć spokój, nie krzyczeć, nie denerwować, chociaż różnie z tym bywa, jestem tylko człowiekiem... w sytuacjach stresowych mam jeden niezawodny sposób - głębokie, przeponowe oddychanie, działa cuda. idę, naprzód, cieszę się z drobnostek, staram się nie załamywać niepowodzeniami. czekam z nadzieją na lepsze, cieszę się z tego, co teraz. dążę do celu, by wychować moje dzieci na dobrych ludzi, takich, by brak ojca nie odbił się na nich negatywnie, by umieli żyć głęboko, kochać mocno i nie dawać się krzywdzić. 

na tym najbardziej mi zależy.

i tak szczerze? to ja nie potrzebuję poklepywania po pleckach, gadania, że jestem wielka, daję radę, podziwiam cię. nie chcę pochwał, nie chcę zazdrości, albo upewniania mnie, że wszystko będzie ok. bo ja to wiem, że będzie, kurde, wiem, bo nie ma innego wyjścia. czasem chciałabym po prostu móc zaprzestać bycia tym superrodzicem i superkobietą.  spokojnie się wyryczeć, przytulić i popłakać, wyrzucić z siebie całą wściekłość i bezsilność. i niech nikt do mnie nic nie mówi, ja to wszystko wiem. niech po prostu będzie.  

więc kiedy czasem słyszę lub czytam narzekania kobiet, które żyją w związkach, mają obok siebie chętne babcie i dziadków dla swoich dzieci i "nie dają rady", nie wyrabiają się, albo nie mają na nic czasu -  to ja mam ochotę się roześmiać i skwitować, że to bluźnierstwo. bo nie ma porównania, kiedy jest koło ciebie druga osoba, która ci pomoże, wesprze, która na chwilę chociaż przejmie twoje obowiązki. da ci odrobinę oddechu, albo chociaż dorzuci się z pensją do wspólnego gospodarstwa.  gdzie wszystko można podzielić na połowę, czas, zainteresowanie i kasę. to jest mały pikuś, a na pewno 1/2 trudu, znoju i szarej codzienności. a połowa to baaardzo dużo, uwierzcie mi....