dzień dobry niedzielnie :)

kto powiedział, że obrus/serweta musi być idealnie rozłożona i wyprasowana? u mnie nie musi :D

ten wazon pierwotnie, jeszcze ze trzy lata temu był żółty. kiedy miałam fazę na białą kuchnię, przemalowałam wazon na biało za pomocą farby akrylowej. 

wczoraj wzięłam papier ścierny, bardzo gruby, 40-tkę i pozdzierałam farbę.

całkiem oryginalnie to wygląda. 

myślę, że gdyby wazon był szary, czarny, to  można by pokusić się o efekt marmuru :)

xoxo

dobry wieczór :)

dawno nie było pełnych kadrów z kuchni, a przecież cały czas coś tu się dzieje. i nie mam wcale na myśli gotowania obiadów ;)

ciągła rotacja drobiazgów, dekoracji. co wynajdę do sklepu, to najpierw kilka dni nacieszę swoje oczy.

ale czasem znajdę coś, co mimo tego, że wiem, że poszłoby od razu, to żal mi oddawać. i zostaje. tak jak ta stara zielona drewniana skrzynka, cuuudownia, prawda? a tylko ją umyłam :)

stara krajalnica, o ciekawym kształcie już jest w sklepie, ale póki ktoś nie kupi, ładnie wygląda u mnie :)

krowa to też znalezisko. tak z przymrużeniem oka - trochę dziwnej nowoczesności w starociowej kuchni :P

tymczasowo zmieniłam ubranko drzwiczek szafkowych. na istniejące workowe naciągnęłam obrus w zioła. trochę jasności i zieleni. póki się nie zabrudzą ;)

nieśmiałe, małe plamki zieleni, coś czuję, ze to się rozrośnie...

miłego :*

pomysł stary pinterestowy ;) moja klientka zapragnęła coś takiego mieć, więc w tym pomogłam.

dzień dobry :)

odpoczywacie długo-weekendowo? mam nadzieję, że tak. 

ja oczywiście nie do końca, ale jedno mogę oświadczyć - robię same przyjemne dla mnie rzeczy ;)

ten kamionkowy wazon widziałam na giełdzie staroci już trzy tygodnie temu. strasznie mi się spodobał i... nie zapytałam ile kosztuje. no bo nie. no czasem mnie ogarnia jakaś nieśmiałość ze wstydem pomieszana ;) wiem że to dziwnie brzmi w kontekście mojej osoby - która łazi po złomowiskach i starociach kilka razy w tygodniu :D

dzisiaj zapytałam i jego koszt mnie powalił - 2 zł :D znowu magia - czekał na mnie, no czekał :)

na przydrożnej łące nazbierałam klasycznego, łąkowego kwiecia - krwawnik pospolity - jakże mi ten zapach przypomina dzieciństwo.... <3

prostota. nadal to u mnie króluje na stole.

miłego :*

czy pamiętacie taki jeden kadr ze "Znachora" (absolutnie przepadam za tym filmem), kiedy tytułowy bohater przechodzi przez próg, a nad drzwiami, na półce leżą poukładane jabłka? zauroczył mnie ten pomysł, pytałam Szanownej i powiedziała, że kiedyś na wsiach taki był zwyczaj.
szukałam u wujka google'a, ale nigdzie nie znalazłam wytłumaczenia. 

może ktoś z Was wie, zna tę tradycję/przesąd? po co to robiono? co miało zapewnić bądź przed czym chronić? będę wdzięczna, jeśli ktoś mnie uświadomi ;)

skoro tak mi się spodobało, to oczywiście zaplanowałam zrobienie sobie czegoś takiego u mnie w kuchni. i przypomniałam sobie o pewnym bardzo daaawnym podarunku od mojego, nieocenionego szwagra ciotecznego - starej belce okiennej. 

w stanie niezbytnim, ale akurat doskonałym jak na bohatera kolejnego odcinka odpicowywania rupiecia!

trochę opaliłam, trochę oszlifowałam, specjalnie zostawiłam resztki warstw olejnych farb - i białej i zielonej. zaolejowałam na koniec. 

przykręciłam haczyki i zawiesiłam nad drzwiami.

baaardzo mi się podoba efekt końcowy i mam nadzieję, że oznacza tylko dobrą wróżbę!

miłego :*

hello :)

nawłoć to dla mnie znak kończącego się lata :( szybko mija... szkoda będzie.

więc tym bardziej trzeba się cieszyć każdym słonecznym dniem, jaki jeszcze przed nami....

zerwałam jej dużo, powsadzałam w stare kanki emaliowane i powstała bardzo swojska, folkowa w klimacie aranżacja :)

te dwie kanki i nie tylko, możecie dostać w moim sklepie TUTAJ 

mój siedmioletni syn, po zakończeniu przeze mnie roboty, stwierdził - mamoooo, ty jesteś takaaaa męska....

jejuuuu.... nie wiem, czy mam się ucieszyć czy sfochować :D

no... ale ok, narżnęłam się wczoraj na maxa. nie urżnęłam, proszę państwa, nie myślcie sobie ;)

pamiętacie, jak pisałam o podarowanych mi dechach podłogowych, z których potem zrobiłam sobie półki na książki? zostało mi ich jeszcze trochę i tak myślałam, co by tu z nich...

dechy, wyrzynarka, wkręty do drewna - nic więcej nie było trzeba, by zmienić całkowicie oblicze tej ściany - za którą kryje się garderoba, wspomnę tak na marginesie. 

fajna praca, mniej ciężka niż te półki, oj, czuwałam nad swoim kręgosłupem. więc tak sobie rżnęłam, a potem układałam deskę do deski, jak klocki lego;)

 celowo nie trzymałam się jakiejś symetrii, układałam deski niby przypadkowo- tu krótsze, tam dłuższe, wkręty też w różnych miejscach - chciałam jak najbardziej naturalnie, w niedbałym, luźnym stylu.

i tak oto powstał kącik skandynawski w moim pokoju. w zasadzie nie jestem wielką fanką tego stylu, tak to niechcący się stało...

drzwi do garderoby ładnie wykończyłam szeroką listewką. nad nimi zamontowałam dwa uchwyty do półek, kij od miotły i zasłonę z sh. 

ze mną nigdy nie ma wysokich koszów remontowych, wiadomo :D

w pokoju pachnie drewnem, ściana przypomina mi zeszłoroczne wakacje w nadmorskich domkach letniskowych, które aranżowałam (całe z drewna były). jest inaczej, jest świeżej, jest połączenie drewna z czernią, to, co lubię <3

ps. a desek mi jeszcze trochę zostało... hmm...

ps. 2. dla przypomnienia, tak było wcześniej: