wczorajsze starociowe znaleziska sprawiły, że mój kącik biurowy jest wreszcie dopracowany :)

urocze wiklinowe półeczki zawiesiłam nad biurkiem, otoczyłam wszystko książkami i drobiazgami, które lubię, albo są dla mnie ważne. 

choć jest niewiele miejsca, to jest przytulnie, i to najważniejsze :)

a wazon... love od pierwszej chwili <3

ostatnio w mojej zaprzyjaźnionej graciarni zauważyłam fajny mebelek. wyglądał trochę jak taki stołek do fortepianu. siedzisko ze zniszczonej dermy. ale nogi piękne, dębowe. oczywiście zakupiłam natychmiast, bo zamarzyła mi się taka wąska ławka, czy też stolik.

siedzisko zerwałam i zrobiłam blat z cienkich, starych deseczek. potem to wszystko przeszlifowałam i na koniec wtarłam olej.

jedna z desek miała spory zadzior i tak sobie pomyślałam, że nie będę tego ukrywać, a wręcz przeciwnie, podkreślę to. więc zamiast zadzior przykleić... "przyszyłam" go takerem ;) spodobał mi się ten efekt jakby blizny na drewnie :)

metamorfoza błyskawiczna, a zadowalająca ;)

dzień dobry :) 

z tej strony ta, co ostatnio zaniedbuje bloga i to bardzo ;) ale nie będę obiecywać kolejny raz, że się poprawię. po prostu to zrobię ;)

(czy ja tutaj przedstawiałam naszego nowego domownika - to Stefan <3 )

komu kawy? 

xoxoxo

Radka poznałam jakiś czas temu, kiedy miałam zlecenie metamorfozy mebli u klientów, u których On malował ścianę. artystycznie ;) 

fajnie nam się gadało przy tej pracy, poza tym wrażliwa dusza mi przecież pokrewna, toteeż zakumplowaliśmy się i kiedy zaczęłam remont swojego mieszkania, zapytałam Radka, czyby mi lasu nie wymalował na ścianie. mglistego i mrocznego ;)

zgodził się od razu, uzgodniliśmy szczegóły i tak zaczął się tydzień podglądania artysty przy pracy.

farba czarna, biała i kropelka zieleni - tyle wystarczyło, wyobraźcie sobie! żaden inny kolor nie brał w tym udziału.

najpierw powstawało tło i szczerze mówiąc, ta mięta mnie przeraziła. 

przecież ja nie lubię tego koloru!!! bardzo nie lubię!

Radek mnie uspokajał, że to zniknie i żebym się nie martwiła, ale...

poranna kawa następnego dni przyprawiała mnie o dreszcze ;)

ileż się naodmawiałam malowania razem z nim, to moje. w życiu! ja nie lubię i nie umiem rysować. Radek mnie przekonywał, że to tylko kwestia wprawy, ale ja mu nie uwierzyłam :D 

moja córa natomiast nie miała żadnych oporów i chętnie malowała krzaki :)

drzewa zaczynały rosnąć, a mięta nadal istniała. zaczynałam mieć małe wątpliwości :P

nie, nie miałam żadnego wkładu w tę ścianę. żadnego. ale fotkę z pędzelkiem w dłoni zapozowałam, a co ;)  

śmiałam się z Radka, żeby mi jeszcze gajowego namalował, czy tego, myśliwego, zza krzaka :D

robota odebrana, zaklepana, idealna! 

ten gość jest niesamowity i koniec, kropka. a jednocześnie tak skromny i nie potrafiący "się sprzedać", że aż niemożliwe. 

tak, bardzo żałuję, że mam tak małe mieszkanie, i ta sofa musi mi zasłaniać taki kawał obrazu. ale za to mam zaaranżowany kąt sypialniany, a spać w lesie, to jest coś :)

ale ale, czy zauważyliście mój nowy element dekoracyjny na sofie?

jak Wam się podoba? ja jestem zauroczona tą ścianą. żadna fototapeta nie dorasta jej do pięt ;)

a Was proszę o "doładowanie" Radka - zajrzyjcie na jego stronę:

CZKart Radosław Ososiński

i na stronę na facebook'u - CZKart 

dzień dobry :)

dzisiaj pokażę Wam coś, co absolutnie uwielbiam tworzyć :) uspokaja mnie to, relaksuje, i pozwala wykazać się kreatywnie :)

na facebook'u regularnie pokazuję swoje nowe Ziarnuszki, ale uświadomiłam sobie, że tutaj był tylko jeden raz ten temat chyba. 

przeszukałam wobec tego swoje foldery z fotkami i proszę bardzo, takie panny powstały od zeszłego roku (pewnie jakieś gdzieś mi uciekły, ale zawsze jest spory pogląd):

kolejność jest przypadkowa zdecydowanie. 

jeszcze może przypomnę, o co chodzi z tymi lalkami :) 

wszystko możecie wyczytać TUTAJ

do następnego :*