dzień dobry :)

w mojej kuchni zaszły dość znaczne zmiany, więc dziś pokażę Wam jedną stronę (druga nie jest posprzątana :P).

jak widzicie, nie ma mojego grubego, drewnianego blatu barowego.  nie martwcie się, blat będzie w kuchni, jak najbardziej, ale za jakiś czas, kiedy zajmę się tą roboczą stroną. 

tymczasem w tym kącie zamieszkał nowy stół. cuuuudoooownyyy!!!!

znalazłam go całkiem przypadkiem na olx. stary, drewniany stół za 50zł, a co mnie szczególnie zauroczyło, to jego uchylny blat z ogromnymi kieszeniami na różności. w mojej kuchni, idealne rozwiązanie :)

podejrzewałam, że pod ceratą i wierzchnią płytą pilśniową jest drewno i tak się rzeczywiście okazało.

no i zaczęła się zabawa. 

bite pięć godzin zdzierania jakiegoś plastiku z jutą na spodzie. makabra!

serio, próbowałam wszystkim. nóż, cyklina, opalarka, chemia, szlifierka. wszystko.

to jest nic. jak już to wszystko mi zeszło, pozostał bardzo uparty, mega uparty klej na blacie. 

i znowuż chemia, zdzieranie, szlifowanie. nic nie działało, klej nadal był.

ostatecznie dopiero wielokrotne opalanie blatu pomogło i cały klej z drewna wyciągnęło...

praca mordercza, ale było warto:)

blat na koniec zaolejowałam. potem przemalowałam tylko jezcze nogi farba kredową. i dodałam zasuwkę tak dla fanu ;)

środek stołu odświeżyłam, pomalowałam na czarno. i mam schodek na różności.

według mnie o niebo lepiej. jaśniej.świeżej.

a stół kuchenny? mój zielony stół kuchenny? jest jest, właśnie po drugiej stronie, którą pokażę w następnym poście :)

wieczorne hello ;)

moim najlepszym sposobem na złapanie dystansu, relaks i oderwanie jest wypad w góry. nie są to jakies ogromne wyprawy, w górach mieszkam, daleko jeździć nie muszę, by znaleźć się na szlaku. odkąd miesiąc temu udało mi się zdobyć Śnieżkę, to jeszcze mocniej połknąłam bakcyla...

od kilku dni jestem w permanentnym stresie, martwię się  bardzo o przyjaciela, który leży w szpitalu po bardzo poważnym wypadku motocyklowym i nic jeszcze nie jest pewne... 

dodatkowo awaria w łazience, już kolejna, okazała się być poważna i kosztowna, i mam kilka tylko dni, by jakoś uciułać te "lewe" pieniądze.

musiałam przestać myśleć na chwilę, i całkowicie spontanicznie wyskoczyliśmy w górki.

pora późna, trzy godziny do zachodu słońca, więc to musiał być naprawdę szybki wypad ;)

miał być... miała być Przełęcz Okraj, może spacerek do Czech,ale...

tak blisko jest szczyt... na który dwa lata nie weszłam, nie dałam rady i zrezygnowałam w 1/4 drogi :D

czyli można? można!

i wiecie co? było megaaa warto, mimo że droga jest mordercza. czułam się przeczochrana przez nią wte i nazad. i nie dlatego, że wspinać się trzeba było strasznie bardzo. ale ogromny kawał drogi szło się po równi, niekończącej się, dłuuuugiej i przeokropnie niewygodnej dla nóg. bez końca. miałam dość, ale cofnąć się też nie miałam ochoty :)

Skalny Stół - 1281 mnpm - nasz cel - okazał się... cały we mgle. zero widoczności. przed sobą miałam o rzut beretem Śnieżkę, ale widzieć to jej nie zobaczyłam :D do tego mroźny wiatr urywający głowy, brr :D

za to powrót. to już hardcor był! mgła, coraz większa, zmierzch coraz bliżej, zero ludzi na szlaku. klimat niczym z Wichrowych Wzgórz. okropne, posępne, gołe, wychlastane wiatrem pnie drzew. księżycowy krajobraz i wielkie ptaszyska nad głową. brakowało wilków wychodzących z tej mgły, albo jakis zbłąkanych dusz potępionych :D faaaajnieeeeee! mega fajnie, trochę strasznie, ślisko i dość niebezpiecznie,a jeszcze ta groza przedwieczorna :)

rewelacja!

poza tym... zobaczyłam na żywo swój namalowany na ścianie las. prawie identyko :)

saturator...

urządzenie, które jest reliktem przeszłości i cudownym wspomnieniem z dzieciństwa. niezrozumiałą maszyną do tworzenia przepysznych napoi, niezrozumiałą dzisiaj, bo jak to tak, a sanepid, a higiena, a bakterie???

nie zliczę litrów wody z sokiem z saturatora, jakie wypiłam w dzieciństwie. ja praktycznie wychowałam się na Zamku Książ, gdzie pracowała moja ś.p. Babcia, która prawie codziennie zabierała mnie ze sobą. jako ciekawostkę zdradzę, że po tych wszystkich salach, gdzie teraz chodzicie i je zwiedzacie, za grubym sznurem, ja skakałam, leżałam na tych kanapach, sofach, bawiłam się wśród tych mebli, szukałam w szufladkach zaginionej biżuterii księżnej Daisy ;) pamiętam jak potem, w podstawówce szpanowałam, opowiadając o tym, co dla moich koleżanek i kolegów było nie do przeżycia - wejście za ten sznur odgradzający ścieżkę dla zwiedzających od eksponatów.

ach, rozrzewniłam się bardzo, bo naprawdę z Zamkiem Książ związane jest dla mnie to, co dla innych ulubione wakacje na wsi u babci ;)

ale, wracając do naszych baranów ;) pamiętam, że właśnie pod bramą zamkową stał pan z saturatorem. nigdy go nie ominęłam bez wypicia tego smakołyku. czuję ten smak na końcu języka, to niesamowite, że wspomnienia po kilkudziesięciu latach są tak wyraźne...

jak wiecie, klimat wnętrzarski PRL-u jest mi baaardzo bliski i bardzo przeze mnie lubiany. stąd moje próby odzwierciedlenia go w moim pokoju. mam wielką kobyłę meblościankę ;) mam cudny barek na kółkach. malutką szafkę-sejfik, no i trochę drobiazgów w tym klimacie.

plakat mnie zachwycił od pierwszego wejrzenia. nawet chwili nie spędziłam na wahaniu, to był błysk, jest idealny <3

co jeszcze udało mi się wynaleźć?

na przykład ten oto relikt, obowiązkowy w tamtych latach - drewniany listewkowy wielki wazon. Mama mi opowiadała, że w tym czymś przeważnie trzymało się sztuczne słoneczniki. mnie aż tak nie poniosło, zerwałam sobie trochę zielonego chwaściora na łące.

wreszcie, wreszcie wyprosiłam u mojej Mamy ten czarny telefon :) od lat go miała i w końcu namówiłam, by mi go oddała.

trochę kolorowego szkła, obowiązkowo:

świecznik kamionkowy w kształcie żółwika, wpisuje się. na barku, pod szkłem oczywiście szydełkowa serwetka, tak się kiedyś robiło :)

radio Śnieżka. działa, chociaż łapie tylko trzy stacje :D

mała kolekcja wazonów. raczej niemiecki produkt, ale pasuje:

część mojej czerwonej ceramiki i paterka, która udaje tamte czasy ;) za to potrójny, metalowy świecznik jest oryginalny, sprzed czterdziestu laty.

wiem, że grono wielbicieli nie jest duże. tym lepiej, jestem innna taka przecież ;)

to co, kawka? w czerwonym szkle i na blaszanej starej tacy w kwiaty?

miłego :*

dzień dobry :)

a ja mam w kuchni nowy mebelek, którym jestem zachwycona!

tę półkę przywiózł mi mój ulubiony właściciel graciarni, w której zaopatruję się regularnie. powiedział, że ma taką dużą półkę kuchenną, brzydką, z milionem warstw różnych farb i brakującymi szufladkami. powiedział, że ja może sobie ją jakoś wykorzystam, no dobrze mnie zna ;)

kiedy zobaczyłam tę resztkę żółtej - musztardowej farby już wiedziałam, że półka zostanie u mnie i że baaardzo niewiele ją zmienię.

umyłam ją najpierw karcherem, żeby te największe płaty farby odpadły. potem szczotka druciana i szlifierka i tylko się martwiłam, żeby tej żółci odrobinę pozostało.

na koniec jeszcze raz półkę umyłam i w miejsca, gdzie pozostało mi surowe drewno, wtarłam olej.

zmieniłam też uchwyt w szufladce.

i koniec <3

ja wiem, że niewiele osób mi przyklaśnie. niewiele osób chciałoby mieć takiego odrapańca. ale ja to kocham. uwielbiam takie starocie i jeszcze ta musztarda.... mmmmm.... ;) <3