dzień dobry :)

wczoraj bedąc na wycieczce w górach, w drodze powrotnej odwiedziłam miejsce, do którego już od dawna chciałam zajrzeć. 

to Muzeum Sentymentów w Kowarach.

byłam, zobaczyłam, przepadłam.

gdybym mogła, zabrałabym ze sobą połowę tego wszystkiego :D

dla osoby, która tak kocha dizajn tamtych lat, to miejsce to obowiązkowy przystanek na mapie miejsc do odwiedzenia.

na terenie dawnej Fabryki Dywanów w Kowarach zostały urządzone pomieszczenia w stylu lat 60-tych, 70-tych, 80-tych. 

mnóstwo przedmiotów z duszą, przedmiotów z dzieciństwa, ze wspomnień, meble, drobiazgi, wyposażenie wnętrz, dekoracje.

mamy tu sekretariat i gabinet dyrektora, laboratorium fabryczne, pracownię fotograficzną. a także dwa salony, kuchnię/pralnię i pokój dziecięcy. 

GENIALNE! 

na miejscu możecie też kupić dekoracje, porcelanę i inne przedmioty z epoki. można kupić czerwoną oranżadę, która smakuje tak jak sprzed 30-tu lat, lizaki-szczypki, czy jojo z bibuły i trocin.

dla mnie było to przeżycie cudowne, bardzo sentymentalne, dotknąć rzeczy, którymi się bawiłam, bądź na które patrzyłam będąc dzieckiem... 

piękna sprawa...

a moje dzieci? były absolutnie zachwycone. to dla nich czysta egzotyka, ale w bardzo pozytywnym znaczeniu :)

  

polecam odwiedzić,jak będziecie w pobliżu - Muzeum Sentymentów

ps. rzecz, którą chcę przestrasznie, może ktoś ma i chce się pozbyć??

hello ;)

lubię swój pokój. 

choć jest niewielki i pełni milion funkcji - sypialni, biura, pokoju telewizyjnego bez telewizora i panuje w nim wieczny pierdolnik, lubię go ;) 

jest bardzo przytulny, w czym chyba największy udział mają wszechobecne książki, którymi zarastam, ciągle znoszę nowe i nie umiem się ich pozbywać. przez to stoją wszędzie, gdzie się da :)

mam tu też dużo roślin, które niestety słabo mi rosną, pewnie z powodu braku dobrego światła niestety... 

jednak nie o tym głównie chciałam Wam dzisiaj powiedzieć. 

chciałam pokazać przecudowny obrazek, jaki dostałam w prezencie od Radka z CZKArt

moim zdaniem namalował mnie idealnie. jest drzewo, natura, są monochromatyczne barwy, oprócz płomiennej, rozwianej fryzury. i ta urocza wiewiórka, na znak mojego przezwiska, które bardzo lubię...

przepadam za tym obrazkiem, dosłownie :) 

od razu poczułam, że idealnie mnie odzwierciedla i dotyka tego, co we mnie ukryte...

wiewióry rządzą, oj tak ;)

xoxo

saturator...

urządzenie, które jest reliktem przeszłości i cudownym wspomnieniem z dzieciństwa. niezrozumiałą maszyną do tworzenia przepysznych napoi, niezrozumiałą dzisiaj, bo jak to tak, a sanepid, a higiena, a bakterie???

nie zliczę litrów wody z sokiem z saturatora, jakie wypiłam w dzieciństwie. ja praktycznie wychowałam się na Zamku Książ, gdzie pracowała moja ś.p. Babcia, która prawie codziennie zabierała mnie ze sobą. jako ciekawostkę zdradzę, że po tych wszystkich salach, gdzie teraz chodzicie i je zwiedzacie, za grubym sznurem, ja skakałam, leżałam na tych kanapach, sofach, bawiłam się wśród tych mebli, szukałam w szufladkach zaginionej biżuterii księżnej Daisy ;) pamiętam jak potem, w podstawówce szpanowałam, opowiadając o tym, co dla moich koleżanek i kolegów było nie do przeżycia - wejście za ten sznur odgradzający ścieżkę dla zwiedzających od eksponatów.

ach, rozrzewniłam się bardzo, bo naprawdę z Zamkiem Książ związane jest dla mnie to, co dla innych ulubione wakacje na wsi u babci ;)

ale, wracając do naszych baranów ;) pamiętam, że właśnie pod bramą zamkową stał pan z saturatorem. nigdy go nie ominęłam bez wypicia tego smakołyku. czuję ten smak na końcu języka, to niesamowite, że wspomnienia po kilkudziesięciu latach są tak wyraźne...

jak wiecie, klimat wnętrzarski PRL-u jest mi baaardzo bliski i bardzo przeze mnie lubiany. stąd moje próby odzwierciedlenia go w moim pokoju. mam wielką kobyłę meblościankę ;) mam cudny barek na kółkach. malutką szafkę-sejfik, no i trochę drobiazgów w tym klimacie.

plakat mnie zachwycił od pierwszego wejrzenia. nawet chwili nie spędziłam na wahaniu, to był błysk, jest idealny <3

co jeszcze udało mi się wynaleźć?

na przykład ten oto relikt, obowiązkowy w tamtych latach - drewniany listewkowy wielki wazon. Mama mi opowiadała, że w tym czymś przeważnie trzymało się sztuczne słoneczniki. mnie aż tak nie poniosło, zerwałam sobie trochę zielonego chwaściora na łące.

wreszcie, wreszcie wyprosiłam u mojej Mamy ten czarny telefon :) od lat go miała i w końcu namówiłam, by mi go oddała.

trochę kolorowego szkła, obowiązkowo:

świecznik kamionkowy w kształcie żółwika, wpisuje się. na barku, pod szkłem oczywiście szydełkowa serwetka, tak się kiedyś robiło :)

radio Śnieżka. działa, chociaż łapie tylko trzy stacje :D

mała kolekcja wazonów. raczej niemiecki produkt, ale pasuje:

część mojej czerwonej ceramiki i paterka, która udaje tamte czasy ;) za to potrójny, metalowy świecznik jest oryginalny, sprzed czterdziestu laty.

wiem, że grono wielbicieli nie jest duże. tym lepiej, jestem innna taka przecież ;)

to co, kawka? w czerwonym szkle i na blaszanej starej tacy w kwiaty?

miłego :*

wczorajsze starociowe znaleziska sprawiły, że mój kącik biurowy jest wreszcie dopracowany :)

urocze wiklinowe półeczki zawiesiłam nad biurkiem, otoczyłam wszystko książkami i drobiazgami, które lubię, albo są dla mnie ważne. 

choć jest niewiele miejsca, to jest przytulnie, i to najważniejsze :)

a wazon... love od pierwszej chwili <3

daawno się tak nie namęczyłam i dawno tyle niecenzuralnych słów nie poleciało, jak dzisiaj ;) a wszystko przez wielkie ustrojstwo, a przede wszystkim przez moje "ja sama i koniec". ale warto było! uwielbiam tę satysfakcję i dumę z samej siebie ;)

prl-owską lampę-koszmarek-wentylator dostałam jeszcze zimą. koleżanka mi to podarowała, że może ja sobie coś z tego skombinuję. popatrzyłam, pomyślałam i qrcze, przecież ja mieszkam na poddaszu i latem bywa naprawdę ciężko do wytrzymania. dlaczego sobie nie poprawić komfortu życia w chmurach???

lampa trochę poczekała i w końcu nadszedł na nią czas ;)

oczywiście nie obyło się od śmiesznostek :D

* sklep elektryczny:

- poproszę cztery małe żarówki, jakieś słabe, ale z tym standardowym gwintem. taśmę izolacyjną czarną, kostkę i probówkę, bo nie wiem, czy swojej nie zgubiłam. nie, ta kostka będzie za mała, pani da tę drugą.

- ale ta jest standardowa, powinna im wystarczyć (im? aaa, moim pracownikom znaczy)

- nie, wolę tę dużą zdecydowanie. i poproszę te plastikowe ściągacze uchwyty na kable.

- trytytki?

- nie, nie trytytki, takie coś, plastikowe, się wkłada kabel i zaciąga. a to się wkręca na sufit, no ja nie znam tego waszego slangu elektrycznego, noooo ;)

* telefon:

- słuchaj, jak mi z lampy-wentylatora wychodzą trzy kabelki, a z instalacji dwa to co ja mam z tym zrobić?

- no do fazowego musisz podłączyć światło i wiatrak, czyli dwa kabelki, a do zera zero.

- a ten fazowy to ma jaki kolor? brązowy czy niebieski?

- niebieski. ale to musisz wypróbować, który do czego jest w lampie. kurcze, ale jak ty wywalisz instalację, hmm, weź to zostaw, ja jutro do ciebie przyjdę i ci to zrobię.

- no weź, nie rób mi tego, przecież ja uwielbiam te elektryczne roboty. ja to zrobię sama.

- ty jesteś kopnięta, jak to dobrze że masz różnicówkę, bo byś spaliła kiedyś całą instalację w pizdu.

:D :D :D

no i proszę Państwa, po trzech próbach, zmianach kabelków, dopasowywania kolorów i kilkukrotnego włączania i wyłączania korków zadziałało na lux :D

i myślicie, ze to był koniec??? nie, to była wbrew pozorom najłatwiejsza część roboty.

bo weź tu teraz w pojedynkę zawieś to cholerstwo, mega ciężkie, nie posiadając oryginalnych mocowań? zawieś to człowieku tak, by Ci potem razem z wiatrem nie pierdyknęło na łeb!

półtora godziny. próbowania i myślenia jak. w końcu się udało! wisi! i w nawet działa! jejuuuu, pękam z dumy, no pękam. jestem wielka i tyle ;)

acha, zapomniałam wspomnieć, co zresztą widzicie, że zlikwidowałam kwietne klosze, imitację drewna i złoty kolor. jest czarno i miedziano. może być. nie jest to szczyt piękna, ale ten zefirek nad głową mi wsio wynagradza ;)

miłego, zasłużyłam na kawkę ;)